یه گوشواره اناری کوچولو و یه دنیا خیال

 

 

 

عکس را که دیدم دوباره دلم ضعف رفت برای گوشواره های اناری. دوستم گفت یه مغازه کنار کافه "سایه روشن" تو انقلاب از این گوشواره ها داره. این دفعه که برم خونه یه سر میزنم شاید هنوزم از این گوشواره های اناری داشته باشه. بعد گوشواره ها را میندازم به گوشم و یه شال زرد سرم می کنم با موهای فرفری ام شایدم صافشون کنم و همینطور سرگردون و بی خیال بین کتاب فروشی ها میگردم. شاید به شیرینی فروشی ارمنی ویلا هم سر بزنم یا برم اون مغازه جوراب فروشی بالای چهار راه ولیعصر. شهر کتاب زرتشت را که بستن ولی شاید این همه راه برم شریعتی و تو شهر کتابش با آزاده یه بستنی یا میلک چاکلت توپ بخورم. بعد از تهران می یام بیرون و تا می تونم یه جایی که باز باشه و سبز، میدوم. فقط یادم باشه که کفش راحت بپوشم و خیلی هم کتاب نخرم وگرنه نمی تونم بدوم. باید یه سنجاقی چیزی هم برای شالم بردارم که هی نخواد مواظب باشم که نیفته. اصلا بی خیالِ سنجاق. شال را گره میزنم دور گردنم. بعدش یه نون بربری هم میخرم و با خامه عسل می خورمش. چه صفایی داره اون روز. همه اسباب مستی و نیستی مهیاست. به به. ا